На факультэце пануе шок і здранцьвеньне. Праўда, у асноўным сярод адміністрацыйна-выкладчыцкага пэрсаналу. Аб зьняцьці свайго дэкана пераважная бальшыня студэнтаў-журналістаў даведаецца толькі на наступным тыдні, калі распачнецца новы сэмэстар, а зь ім і рэгулярныя заняткі. Менавіта тады, а дакладней 3-га лютага, унівэрсытэцкая грамадзкасьць пачуе й імя новага кіраўніка адзінага ў Беларусі і найстарэйшага ў СНД журналісцкага факультэта, які ў мінулым годзе адзначыў сваё 60-годзьдзе.

Першы дзень датэрміновага галасаваньня адзначыўся на журфаку рэпрэсыямі дзікунскіх памераў, вельмі падобнымі па сваім характары да страшэнных падзеяў 37-га. Парушэньне Канстытуцыі, пагрозы й татальны кантроль над усім і ўсемі, запалохі нязгодных, несупыннае ідэалягічнае замбаваньне, падман і хлусьня на кожным кроку, пошук ворагаў зь “фігамі ў кішэні”, студэнты-шпікі — вось чым жыве найстарэйшы ў былым Саюзе факультэт журналістыкі напярэдадні сваіх 60-х угодкаў.

“Удзел кожнага студэнту журфака ў выбарах і рэспубліканскім рэферэндуме — справа гонару. Прычынаў можа быць мноства, пачынаючы ад падтрымкі спадкаемнасьці, то бок, працягу палітычнага курсу, і заканчваючы журфакаўскімі інтарэсамі. Упершыню за доўгі час у нас зьявілася магчымасьць скончыць будаўніцтва новага корпусу. Спадзяюся, вы мяне цудоўна разумееце. Кожны вас голас — цагліна ў наш будынак” — адзначыў дэкан факультэта журналістыкі Белдзяржунівэрсітэту Васіль Вараб’ёў, выступаючы перед будучымі журналістамі.