Беларускі новы 2011 год пачаўся ў дзень, калі ніхто аб гэтым нават і не здагадваўся. 1 чэрвеня групы маладых людзей па ўсёй краіне выйшлі на галоўныя Плошчы сваіх гарадоў, патрабуючы зьменаў. Замаруджаная і замарожаная пасьля жаху 19 сьнежня, краіна ўварвалася ўсьлед за многімі іншымі, пераважна арабскімі аўтарытарнымі дзяржавамі, у новую эпоху «рэвалюцый у сацыяльных мэдыя».

Арт-група Zoo Project у Тунісе стварыла вулічны мастацкі праект, які адзначае Туніскую рэвалюцыю і людзей, якія зрабілі яе магчымай — у першую чаргу тых 236 чалавек, што былі забітыя ў часе паўстаньня. Яны спынілі 23-х гадовае кіраваньне дыктатара Бэн Алі і распачалі хвалю рэвалюцый у рэгіёне. 

Былы палітычны зьняволены, былы апазыцыйны блогер і праграміст Слім Амому стаў сябрам рэвалюцыйнага ўраду Туніса. Вядомы прыхільнік швэдзкай Пірацкай партыі і змагар з цэнзурай, Амому будзе адказваць у пераходным урадзе за моладзевую і спартыўную палітыку.

Не пасьпелі адгрымець крывавыя туніскія падзеі, як аналітыкі пачалі спрачацца аб тым, чым яны былі выкліканыя, і каму тунісцы абавязаныя распаленьнем агню рэвалюцыі на ўласных вуліцах. Па нядаўняй традыцыі тлумачыць масавыя выступленьні маладых людзей у ня вельмі вольных краінах іх здольнасьцю пасьпяхова выкарыстоўваць сацыяльныя мэдыі, туніскую рэвалюцыю пасьпяшаліся назваць «Твітэр-» альбо «Фэйсбук-рэвалюцыяй». Зрэшты, у гэтага падыходу знайшлося нямала нязгодных.