Маленькая аўтарытарная краіна на ўскрайку Эўропы, галоўныя праблемы якой сыходзяць ад усходняга суседу, а багацьце абмяжоўваецца неверагоднай прыродай, людзьмі ды гісторыяй, на падтрымку помнікаў якой не заўжды знаходзяцца належныя сродкі. І гэтым падабенства Беларусі да Армэніі не абмяжоўваецца. Другая частка артыкула Алеся Герасіменкі па выніках летняй вандроўкі ў Армэнію.

«Гэта каб азэрбайджанцы не стралялі па машынах, — тлумачыць адзін з армянскіх спадарожнікаў пра пясчаныя насыпы. — А вунь нашы хлопцы сядзяць», — ягоны палец указвае кудысьці ў бок гор, па вяршынях якіх праходзіць мяжа паміж Армэніяй і Азэрбайджанам, дзе бачныя агнявыя кропкі і некалькі салдатаў, што варушацца ў іх.

Алесь Герасіменка вярнуўся з вандроўкі ў Армэнію, дзе хаваўся ў гарах ад 40° сьпёкі і водараў гарадзкога сьмецьця, піў маладое віно з плястыкавых бутэлек і хадзіў дарогамі качэўнікаў. Як атрымалася так, што армяне засталіся армянамі нават праз два з паловай тысячагодзьдзі чалавечай гісторыі пасьля стагодзьдзяў акупацыі і шматлікіх спробаў асыміляцыі?