Вандроўныя нататкі выклікаюць спрэчкі: кожны бачыць у шляху свой сэнс. Наша вандроўка, як маленькая мадэль жыцьця, добра апісваецца прынцыпам сынусоід: то ўверх, то ўніз. Але абавязкова будзе дынаміка, таму што нічога стопрацэнтна добрага ці дрэннага ў жыцьці быць ня можа. Глівіцкія часы былі станоўчым пікам сынусоіды. А наш італійскі шлях ператварыўся ў татальнае падзеньне ў самаю ніжнюю кропку загадкавай крывой.

Другая, заключная частка аповеду аўтаспыншчыкаў Алеся Герасіменкі і Кацярыны Безмацерных пра 24-дзённую вандроўку па Ўкраіне, Польшчы, Чэхіі, Аўстрыі з першапачатковай мэтай даехаць да Італіі. Назіраньні і жыцьцясьцьвярджальныя адкрыцьці.

Скарыць Эўропу: кампанія, шэнген і аўтаспын — лепшыя памагатыя ў дзёрзкай задумцы. Алесь Герасіменка і Кацярына Безмацерных выправіліся зь Менску ў 24-дзённае падарожжа праз Украіну, Польшчу, Чэхію, Аўстрыю з першапачатковай мэтай даехаць да Італіі. Карысныя занатоўкі пра эўрапейскі аўтаспын і ўласныя адкрыцьці ад сустрэтых людзей, гарадоў, дарог — у аповедзе.

«Цяпер вы здольныя бачыць тое, чаго ня бачу я», — кажа нам паляк Рафал. Але, бо мы ў стане вандроўкі. Дарога — асаблівае вымярэньне. Тыдзень тут тоесны месяцу, а ежа ў тры разы больш смачная.

Ён заве сябе музычным аналітыкам і ў пяцьдзесят па-ранейшаму хварэе на рок. А колісь працаваў на заводзе і вучыўся ў палітэху. У 1985-м быў сярод усесаюзных пераможцаў конкурса на лепшага рок-знаўцу і заснаваў рок-клюб. Зараз Мяльгуй слухае Muse і робіць падборкі музыкі «эма». Усё ў інтэрвію.