Міхалок: пакуль пісалі «Весёлые картинки», сыходзіў у запой два разы

Ужо некалькі гадоў краіна са зьдзіўленьнем, доляй гонару і няменшай доляй зайздрасьці назірае за чароўнай эвалюцыяй Сяргея Міхалка і кампаніі з вобразаў і станаў буйных п’яніц у накірунак адчайных агітатараў-анарха-сындыкалістаў з накачанай біцухай і бляскам у вачох. На прэзэнтацыі новага альбому «Ляпісы» паўсталі перад журналістамі ў сваёй чарговай глыбока ізатэрычнай рэінкарнацыі. Для якой візуальная абалонка — толькі нагода для вывучэньня ўнутранага сэнсу, а жыцьцё пазбаўленае зьнешняга сьвету, паўсюдных селебрыці і тусовак.

Перад дзьвярыма тэхнічнага памяшканьня ля даху буйнейшага ў Беларусі віцебскага клюбу «Энэргія» стаіць шарэнга ахоўнікаў: толькі што яны правялі сюды праз натоўп фанатаў фронтмэнаў «Ляпіса Трубяцкога» Сяргея Міхалка і Паўла Булатнікава. Зоркі ў самым пачатку свайго эсэндэшнага туру выглядаюць стомленымі пасьля двухгадзіннага канцэрту і шматмесяцовай падрыхтоўкі новага альбому, выхад якога анансаваны толькі ўвесну. Булатнікаў раз-пораз падпірае галаву кулакамі. На ілбе Міхалка зморшчыны, бачна, што ён адчувае сябе няўтульна. Перад музыкамі натоўп журналістаў, пытаньні якіх раз-пораз натыкаюцца на «Не разумею!» Міхалка.

Пра аскетызм

«Вельмі шмат людзей было ў маім жыцьці. Я жыву дастаткова аскетычным і замкнёным жыцьцём. Я не хаджу па канцэртах, не бываю на розных біеналі. Я вельмі мала гутару зь людзьмі, на мяне крыўдзяцца вельмі шмат сяброў, зь якімі ў мяне не атрымліваецца сустрэцца.

Я вельмі моцна акумулюю энэргію, я замкнёны, жыву ў сваёй ракушцы. І ў гэтай ракушцы ў мяне вельмі шмат вольнага часу і трачу яго на спорт. У мяне няма Інтэрнэту, няма тэлебачаньня. Ня многія гэта ведаюць».

Пра палітыку і Плошчу

«Я не займаюся палітыкай. Але ўвогуле мне падаецца, што любы чалавек мусіць дастаткова адкрыта казаць аб сваіх учынках і матывацыях. Быць апалітычным немагчыма. Поп-культура паглынула ўсе астатнія бакі і дзеяньні. І ў прынцыпе палітыкі, эпіскапы лыжнікі, спартсмэны ператварыліся ўсе ў так званых селебрыці. Яны ўсе пэрсанажы нейкіх таблёідаў, шоў, у кожнага ёсьць свой рэйтынг, колькасьць узгадак у Інтэрнэце.

Колькасьць узгадак у Інтэрнэце Ляпіса Трубецкога паводле Google

Мы імкнемся распавесьці як мы думаем і як бачым сучасную Беларусь. Мы не зьдзяйсьняем нічога супрацьпраўнага. Мне падаецца, што нейкая разьдзяляльная мяжа ператварае нас у ізгояў. Людзей, якія інакш галасуюць, інакш думаюць. Менавіта розьніца ў поглядах, у смаках якраз і спрыяе таму, каб карціна чалавецтва была больш дасканалай. Таму мне падаецца недарэчным людзей, якія галасуюць па-іншаму, адразу прылічаць да ворагаў. Мы таксама жадаем, каб у нас былі чыстыя дарогі, жадаем гэтых усіх буржуазных рэчаіснасьцяў, якіх так не хапае нашай рэтраграднай савецка-капіталістычнай рэчаіснасьці. Атрымліваецца, вэктар адзін, але дэкляруемыя каштоўнасьці іншыя».

(пытаюць пра Плошчу) «Я не хачу махаць кулакамі пасьля падзеяў. Не адчуваю жалю. Ні зь якой нагоды».

Пра сэкс

«Я думаю, што сэксуальная энэргія — абавязковы складнік любога жыцьцёвага пэрформансу. Гэта вельмі істотная рэч, вельмі важная матывацыя для многіх жыцьцёвых учынкаў. І ў Рыцара Айвэнга, і ў Гітлера, і ў Бураціна ёсьць сэксуальная падаплёка да дзеяньняў. І вельмі часта сэкс становіцца кіраўніцтвам да дзеяньня.

У мяне вельмі шмат эмацыйных парываў. Я даю зусім розныя інтэрвію мужчынам і жанчынам. Я ня буду какетнічаць з мужчынам, калі даю інтэрвію, у ім я хачу знайсьці сябра. І вы можаце пабачыць, якія недарэчныя інтэрвію я даю жанчынам».

Пра новы альбом «Весёлые картинки»

«Чаму карцінкі? Карцінка — гэта мяжа нашай цікаўнасьці. А на самой справе мне асабіста цікавая сутнасьць рэчаў. Бо мы зараз вельмі шмат судзім людзей па іх месцы ў сьпісе Forbes, колькі прададзена дыскаў — па паверхневаму касьмічнаму сьмецьцю. Усё вельмі павярхоўна, хутка, шмат. Часьцяком гэтыя вясёлыя карцінкі перастаюць перадаваць магію. І ў гэтым такая іронія.

Вокладка альбому — гэта знакаміты чалавек Леанарда да Вінчы. Сучасны чалавек, нават калі яму намаляваць нешта геніяльнае, ён ніяк ня будзе на гэта рэагаваць. Трэба як у Касмаполітане, трэба гэтыя блядзкія губішчы, трэба каб Міхалок быў мэтрасэксуальным, глянцавым. Бо калі нават самыя істотныя для чалавецтва думкі не абгарнутыя ў гэты глянцавы пакунак, то цяпер яны не прыцягнуць увагу. (Міхалок зьвяртае ўвагу на аскетычна-белыя кубкі зь лягатыпам мабільнай кампаніі, якія стаяць перад імі: «якія прыгожыя кубкі»).

У новым альбоме вельмі шмат музычных мэтафараў. У «Культпросвете» не было гукаў — былі думкі і ідэі. Мы прыбіралі ўсе лішняе. У «Весёлых картинках» ёсьць гук. Вось песьня «Грай» — у ёй вельмі шмат гукаў. Ты чуеш гукі Купалаўскай ночы, ты чуеш шапаценьне чароту, тое, што прызначана табе асабіста. Гэтыя рэчы належаць сакральнаму, інтымнаму сьвету. Рэчы, якіх ад нас не чакалі. Ад нас чакалі выразнага алімпійскага рубілава. Ёсьць жа легенда, зьвязаная з гуртом «Ляпіс Трубяцкой». Вось мы жылі-жылі, у 2007 годзе я пайшоў, лёг, восем майстроў зрабілі мне адразу ўсе татуіроўкі. Што быў адразу маркетынгавы плян Жэні Калмыкова з холдынгам «Дзеці сонца».

Гэты альбом я называю альбомам-пытаньнем. Мне 40 гадоў, а я ня ведаю амаль ніякага адказу. Я вельмі баюся артадоксаў і фундамэнталістаў. Я вельмі баюся людзей, якія кажуць: «Бляць, гэта машына гаўно». Такіх людзей мільён. Я гляджу і зьдзіўляюся, адкуль у людзей столькі лякалаў?

Пра запоі

(Generation.bY заўважае, што ў часе выкананьня кампазыцыі «Я веру» з новага альбому другі вакаліст Булатнікаў сыходзіць са сцэны) «Гэты альбом («Весёлые картинки») каштаваў мне 2 запоі. Для мяне гэта вельмі шмат. За апошнія восем гадоў у мяне было 2 запоі, і яны зьвязаныя менавіта зь «Весёлыми картинками».

«У гэтым альбоме вельмі шмат маіх асабістых сноў, маіх успамінаў, людзей, пахаў, маіх, асабістых. Для мяне гэта ўвогуле но-ва-е. Як перадаць уздыхі, як перадаць колер з вакна якой-небудзь бальнічнай палаты? Усе гэтыя рэчы я цалкам адрубаў у час стварэньня «Агітпопа».

«У гэтым альбоме я сьпяваю сам. А ня тое, што мы там пасварыліся. У наступным альбоме Паша будзе пець 5–6 песень. Абяцаю».

Пра куміраў дзяцінства і цяперашняга часу

«Нашы прыхільнікі ўжо ведаюць, хто такія Гойка Міціч і Ясэр Арафат. Сымбалі маёй савецкай эпохі, вельмі цікавай і разнастайнай, сышлі. І замест гэтага нам дастаюцца вельмі агідныя і няправільныя артэфакты: мілітарызм, танкі, павернутыя дуламі на захад, жалезны Фэлікс, пра якога мы сьпяваем у песьні. А Гойка Міціч — адзін з клясных артэфактаў майго дзяцінства. Гэта быў мой герой. Мой Заратустра і Ісус Хрыстос».

Зь Віцебску Ляпіс Трубяцкой накіраваўся ў Баранавічы. Менскія канцэрты гурту заплянаваныя на 1 і 2 красавіка.