Апранутая ў традыцыйную жамойцкую сьвяточную хустку і клятчастую спадніцу, усьмешлівая жанчына нетаропка водзіць па патэльні кавалкам тлушчу, рыхтуючы яе да чарговай порцыі «сонечнай» сумесі, зь якой раз у пяць хвілін паўстае вялізны духмяны блін: галоўны пачастунак сьвята масьленіцы ў этнаграфічным музэі недалёка ад літоўскага Коўна.

1 сакавіка беларусы шырока адзначалі сьвята масьленіцы. Нядзеля — апошні дзень мясапуснага тыдня перад пачаткам Вялікага Посту, сымбалічны адыход зімы і поўная надзей сустрэча вясны. У часы паганства людзі верылі, што ў гэты дзень бог зімы Зюзя саступае свае правы багіні вясны Лялі.

Па прыкладзе продкаў многія сучасныя беларусы не абмінулі такую падзею сваёй увагай. Ва ўсіх раёнах Менску, гарадзкіх парках і нават менскім заапарку па даўна знаёмым сцэнары былі арганізаваныя тыповыя народныя «гуляньні» з песьнямі, пляскамі, вулічнымі блінамі і аладкамі. А для тых, чыя душа прагнула роднай традыцыйнасьці, расчыніў свае шэра-драўляныя абдымкі Беларускі Дзяржаўны музэй народнай архітэктуры і побыту ў Строчыцах.

У музэі пад адкрытым небам ў Строчыцах першага сакавіка пройдзе сьвяткаваньне апошняга дня масьленіцы. Этна-шоў пад назвай «Масленіца з бабкай Параскай» адбываецца па звыклым сцэнары ўжо ня першы год. Сымбалічнае спальваньне пудзіла і праводзіны зімы — у фотарэпартажы з Масьленіцы 2008-га.