Воля Афіцэрава. Самая эпатажная рэч — гэта слінга-куртка

Хочаш выпендрыцца — нарадзі дзіцёнка і апрані слінга-куртку

Слінга-куртка яшчэ класная рэч, вельмі эпатажная. Я па жыцці сама вельмі эпатажная: бывала, і валасы ў зялёны колер фарбавала, і апраналася вельмі эксцэнтрычна. Але самая эпатажная рэч у маім жыцці, — гэта слінга-куртка, столькі ўвагі адразу я нідзе ніколі не атрымлівала. Людзі па-рознаму ставяцца, але гэта рэальна эксцэнтрычна. Хочаш выпендрыцца — нарадзі дзіцёнка і апрані слінга-куртку.

«Насенне»

Ва ўніверсітэце пачала размаўляць па-беларуску. З мяне смяяліся, забаранялі, зніжалі адзнакі, але ж і завышалі таксама. Аднойчы пасля іспыту па матэматыцы сяджу і думаю: «Блін, я так цудоўна ўсё адказала, чаму толькі 8?!» Толькі ў наступным семестры выкладчыца патлумачыла: «Я нічога не зразумела з вашага адказу, але вы так упэўнена размаўлялі, што я паставіла 8». Аказваецца, яна прыехала з Расіі. Калі была біялогія, я выходзіла да дошкі і расказвала пра насенне, а аднагрупніцы рагаталі. «Насенне», слова як слова. Дзяржаўныя іспыты я здавала па-руску. Бо зразумела: хочаш добрую адзнаку, думай, якую мову на іспыце абіраць. Бывалі розныя выкладчыкі, некаторыя думалі, маўляў, выпендрываецца тут. 

Беларускамоўная гапата

Цяпер усё болей і болей беларускамоўных. Я неяк іду, а каля сэканд-хэнду стаіць чувак такі, хіп-хоперскага выгляду, з ім побач такі самы, гадоў па 18. «Гапата нейкая», — думаю я, а падыходжу бліжэй, яны па-беларуску ў тэлефон крычаць. У мяне ў грудзях адразу ўскалыхнула, крута, нармальныя чувакі. 

Хацела быць прадавачкай селядца

Калі ў дзяцей пыталі «Кім ты хочаш стаць?», усе казалі «касманаўтам», а я казала «чараўніцай, і ў мяне будзе чароўная палачка і я ўсё начарую сабе». Пазней хацела быць міліцыянтам, бо думала, што яны падыходзяць да шапіка і ім даюць бясплатна ўсё, што яны хочуць. Потым хацела быць прадавачкай селядца. 

«Дэма» перад ПТВшнікамі

Заўсёды хацелася быць спявачкай. Першы раз я спявала на сцэне ў 13 год. Мне падабалася, што я такая зорка. А насамрэч, я вывучыла песню гурта «Дэмо» і спявала перад ПТВэшнікамі ў актавай залі, было вельмі крута.

Песні на мове жэстаў

У апошнія гады школы я захацела паступіць у тэатральны. Але лёс склаўся так, што паступіла я на «дэфекталогію», вывучала мову жэстаў. Калі мяне просяць сказаць нешта на мове жэстаў, я ўзгадваю, як мы ва ўніверсітэце спявалі песні. Бо глухія таксама слухаюць песні, яны адчуваюць вібрацыю рытму, што распаўсюджваецца па залі. І мы ва ўніверсітэце спявалі песні на мове жэстаў. Таксама вывучалі шрыфт для сляпых, такі выпуклы шрыфт, па якому яны водзяць пальцам і чытаюць. 

Слэнг глуханямых

Вывучэнне дэфекталогіі вельмі загартоўвае. Па-першае, ты разумееш, што яны такія самыя як і ты, але іх «ўзнагародзілі» дэфектам і людзі вакол успрымаюць іх, як нешта недаробленае. Уся сістэма гэтая ў нас неразвітая, глухія людзі ў нас ідуць працаваць на завод, асабліва іх любяць браць у цэх, дзе вельмі шумна і дзе аглухне звычайны чалавек. А, напрыклад, у Англіі ёсць універсітэт, дзе іх навучаюць па адмысловых методыках і потым глухога павінны ўзяць на любую працу, якую ён захоча, бо ён паўнавартасны чалавек з вышэйшай адукацыяй. Ва ўніверсітэце даведалася шмат праўды жыцця, як ставяцца ў нас да такіх людзей, наколькі ў нас непадрыхтаванае грамадства да іх, і чамусьці яно хавае такіх людзей. 

Я праходзіла практыку ў школе і ў садку. Мне вельмі падабалася, адзінае, шмат папяровай працы і мала плацяць. Калі для пачатковай школы яшчэ хапае ўніверсітэцкіх ведаў, то ў шостым класе дзеці пачынаюць з цябе сцябацца. Яны пачынаюць нешта казаць на мове жэстаў, а ты гэтага не разумееш, бо не дасканала валодаеш слэнгам. Кожная школа мае нейкія местачковыя асаблівасці мовы. Яны нешта кажуць, а ты стаіш разгубленая, як авечка, а яны пахіхікваюць. Вельмі баялася ісці да іх, каленкі трасліся. Але гэта крута, такі фан. Думаю на год бы мяне хапіла, потым згарэла б з такім заробкам і папяровай працай. 

Усе бухаюць, а ты тут такі натхнёны інтэлігент прыйшоў

У нас была ў сям’і мыльніца, і я неяк маме сказала: «А можна я буду здымаць прыроду?», а яна мне: «Яшчэ чаго! Здымай мяне!» Потым у Менску з’явіўся афігенна круты праект — «Фотакрос». Табе давалі дзесяць паняткаў і трэба было іх сфатаграфаць у пэўным стылі. Усе любілі, каб было актуальна, смешна, трапна, можа трошкі палітычна. Напрыклад, на слова «нечаканасць» мы сфоткалі CD-плэер, на якім замест батарэек ляжалі маленькія салёныя агуркі. Альбо «навагодні экстрым» — аліўе з кнопкамі. Так я захапілася фатаграфіяй. Не хацела здымаць вяселлі, але панесла. Бывае, трапляеш на вяселле, дзе ўсе гарэлку бухаюць, а ты тут такі натхнёны інтэлігент прыйшоў.

Слінга-мамы

Я стала слінга-мамай і цяпер фатаграфую рэкламныя здымкі для беларускага вытворцы слінгаў. Такую асалоду атрымліваю, я ведаю, як зняць слінг так, каб ва ўсіх мамачак сліна пацякла. Самае класнае, усе беларускія слінга-мамы як мадэлькі. Мы іх шукаем у ЖЖ-кам’юніці слінга-мам, і ўсе, хто адгукаецца, такія прыгажунькі. Гэта, між іншым, жанчыны, якія нядаўна нарадзілі. Жываты павінны звісаць, грудзі, а яны такія класныя. Так свецяцца. Такую працу з ніякімі вяселлямі не параўнаеш, спадзяюся стаць сямейным фатографам. 

Завод па спальванню фатографаў

Я здымаю ў сваім стылі, калі кліенту не падабаецца, я мякка яму намякаю, што я па-іншаму здымаць не буду і калі не падабаецца, хай ідзе да каго іншага. Фатографаў у нас як сабак нярэзаных :) Тут кажуць, што падарваўся завод у Беларусі па спальванню фатографаў. 

Натхненне прыходзіць, калі ты гуляеш па парку, а не стаіш каля пліты і варыш манную кашу

ЖЖ-суполка была ў свой час багатай на творчых людзей, і яны ладзілі «Творчы дом», такія капуснікі ў «Графіці». Я там выступала, там нават былі людзі, якія казалі: «Мы твае фанаты». А я пастаянна лажала, увесь час, вось у мяне такая неарганізаванасць нейкая, то тут слова забуду, то тут акорд саб’ецца, бо я ж яшчэ рагачу ўвесь час, я такая рагатлівая па жыцці чувіха. Але тут здарылася цяжарнасць і для гітары стала мала месца ў жыцці, цяпер я паціху вяртаюся. Але ж натхненне прыходзіць, калі ты гуляеш па парку, а не стаіш каля пліты і варыш манную кашу. Затое я высыпаюся: чым меней хобі, тым лепей высыпаешся. 

«У мяне дзіцёнак, я сяджу тры гады дома»

З дзіцёнкам моцна не папрацуеш. Гэта цяжка, дзеці неяк адчуваюць, што ты не ім хочаш зараз займацца, а папрацаваць. І яны быццам бы на зло пачынаюць ноччу прачынацца, капрызнічаць. У мяне ўчора ў фоташопе быў адкрыты апрацаваны здымак, дачка падышла, нешта патыркала, і прыйшлося наноў рабіць. Кожны чалавек, калі нараджае дзіцёнка, ён неяк прыстасоўваецца. Ёсць людзі, якія наогул не мяняюць свой лад жыцця, дзеці адаптуюцца пад іх. А ёсць людзі, якія прыносяць сябе ў ахвяру і кажуць: «Усё, нічога не магу рабіць, у мяне дзіцёнак, я сяджу тры гады дома». Такіх людзей мне шкада. 

Густ трэба выхоўваць

Зарабляць у сэнсе «сшыбаць бабло» на мастацтве пакуль што немагчыма. Але можа мы да гэтага прыйдзем калісьці. Калі-небудзь людзі пачнуць звяртаць увагу на прадметы сучаснага мастацтва. Будзе больш якаснага прадукту, больш разумення з боку простых людзей. Бо густ трэба выхоўваць. Раней ты едзеш у метро, бачыш каравы фоташоп і думаеш «о, божа», а людзі за гэта грошы атрымліваюць. Цяпер такога ўсё меней. Яшчэ пяць год таму, фатографу тэлефануюць і пытаюць: «А вы відэа здымаеце?» — «Не».— «Што толькі фота? Ды навошта фота, я відэа хачу!». 

У 26 год ужо цяжка заводзіць новых сяброў 

Я ўсё мрою, каб у мяне з’явіліся беларускамоўныя сябры, з якімі бы мы бачыліся ледзь не кожны дзень, але ў 26 год ужо цяжка заводзіць новых сяброў. Аднак дачку выхоўваем на дзвюх мовах: бацька, дзядулі і бабулі размаўляць па-руску. Не ведаю, што з гэтага атрымаецца і што яна абярэ. Не хачу яе прымушаць, але хачу, каб ведала абедзве мовы. Чым болей моваў ведае чалавек, тым лепей працуе мозг. Мы ёй мульцікі па-англійску выключна паказваем, мабыць, вывучыць, ужо некаторыя словы ведае. 

Нішто так не раз’ядноўвае людзей, як розныя спосабы выхавання дзяцей

Нішто так не раз’ядноўвае людзей, як розныя спосабы выхавання дзяцей. Таму пасля сыходу ў дэкрэт, некаторыя сябры адпалі. Пэўна, гэта і добра. Я вось, напрыклад, захоўвала грудное кармленне, а нехта прыходзіць і кажа: «А я кінула, фігня нейкая». Гэта як апазіцыя, ты нешта робіш, за нешта змагаешся, а нехта прыходзіць і кажа: «Што вы тут робіце?! Вы нічога не дасягнеце». Такое абурэнне бярэ, што хочаш па пысе надаваць. І з дзіцёнкам тое самае. Вельмі раз’яднала гэта з сябрамі. Я па жыцці такая, калі мне нешта важна, я за гэта змагаюся. А ёсць людзі, для якіх, маўляў, няма — дык і не трэба, а бы не было вайны. 

«Дай ёй пустышку, шэсць мільярдаў людзей выгадавалі так дзяцей»

Мая мама выхоўвала мяне па савецкіх правілах, як ёй казалі ў паліклініцы, так яна і рабіла, і лічыць, што ўсе гэтыя метады былі правільныя. Нашае пакаленне мае выбар інфармацыі, мы яе адсейваем, абіраем з розных метадаў нешта сваё. Мая мама была ў шоку ад усяго, што я раблю. Яна лічыць, што слінг — гэта навінка, і ніхто яшчэ не выгадаваў ніводнага пакалення ў слінгах, таму ў нас усе дзеці будуць інвалідамі. Нашае пакаленне ўжо не баіцца ісці супраць плыні. Мама кажа: «Дай ёй пустышку, шэсць мільярдаў людзей выгадавалі так дзяцей».

Смутак па ЖЖ

Людзі, якія жывуць у сучасным тэмпе жыцця, не могуць карыстацца ЖЖ, ім гэта ўсё цяжка. Бо нельга ў ЖЖ лайкнуць і пайсці далей. Каб нагадаць пра сябе, трэба залезці ў пост, адкаменціць — шмат маніпуляцый занадта. Таму, напэўна, людзі і перабеглі ў іншыя сеткі. Але ў мяне такі смутак па ЖЖ, гэта выглядала нашмат эстэтычней, было вельмі прыгожа аформлена, у кожнага свой дызайн блога.

«Ну і чаго вы дамагліся?»

Мне шчыра хацелася нешта змяніць, і я ў 2006 годзе пайшла на плошчу. Пасля таго, як знеслі намётавы гарадок, унутры нешта абарвалася. Памятаю, гэта быў моцны адрэналін, калі мы стаялі па перыметру. А потым заходзіш у сотку, і на цябе людзі глядзяць з брыдкасцю і кажуць: «Ну і чаго вы дамагліся?», а ты хочаш ім нешта такое адказаць. Усё ўнутры бурліла і не хапала словаў. Цяпер мне прасцей сабраць манаткі і з’ехаць у іншую краіну, каб дачка не жыла ў гэтым савочку.