Ян-Хенрык Вібэ — 24-гадовы студэнт паліталогіі ўніверсітэту Фрыдрыха Шылера ў Ене, што на ўсходзе Нямеччыны, упершыню трапіў у Беларусь у верасні мінулага году. Сюды ён прыехаў, каб вывучаць расейскую мову і паліталогію на Факультэце міжнародных адносінаў БДУ. Адразу пасля прыезду ў Менск Ян-Хенрык пачаў пісаць дзённік, выбранымі месцамі з якога вырашыў падзяліцца і з беларускімі чытачамі. Сёння мы публікуем допіс, у якім Ян расказвае пра свае ўражанні ад студэнцкага інтэрнату, дзеліцца думкамі пра беларускую інтэрнэт-цэнзуру і робіць здагадкі пра тое, хто такая «загадчыца паверху».

Брукаванкі, рудая чарапіца, мазаікаю раскіданая па цэнтральных кропках гораду. Рамантычныя дворыкі, утульныя кавярні з індывідуальным інтэр’ерам, вулічная музыка і шматлікія ўсмешкі выпадковых мінакоў — вось што зноўку і зноўку кліча ў гэты чароўны горад. Львоў, ці падчас Аўстра-Венгрыі Лембэрг, мае даўнюю гісторыю, у якую можна надоўга паглынуцца. У гэтым палягае, бадай, найвялікшая каштоўнасць гораду: ён дазваляе адчуць атмасферу мінулага праз «жывыя» артэфакты — звычайныя домікі, завулкі, паркі, у якіх і зараз б’е жыццё.

Ян-Хенрык Вібэ — 24-гадовы студэнт паліталогіі ўніверсітэту Фрыдрыха Шылера ў Ене, што на ўсходзе Нямеччыны, упершыню трапіў у Беларусь у верасні гэтага году. Сюды ён прыехаў, каб вывучаць расейскую мову і паліталогію на Факультэце міжнародных адносінаў БДУ. Адразу пасля прыезду ў Менск Ян-Хенрык пачаў пісаць дзённік, у якім расказвае пра свае ўражанні ад вандроўкі ў Беларусь, сустрэчы з беларускімі памежнікамі і людзьмі, з якімі ён не наважыўся дзяліцца ўласнымі палітычнымі поглядамі.

Больш пакрыты стэрэатыпамі і аблеплены мянушкамі горад цяжка ўявіць. Яшчэ цяжэй убачыць у любым сучасным буйным беларускім горадзе нешта жывое і старое. У Бабруйску, на мой погляд, зрабіць гэта вельмі лёгка. Туды чарговае «ПраДарожжа» Generation.bY.