Той самы «дылетант» завітаў на гістфак БДУ
Незвычайная сустрэча з Юрыем Жыгамонтам прайшла на гістарычным факультэце БДУ. Жадаючых трапіць на размову было так шмат, што замест аўдыторыі давялося акупаваць цэлую актавую залю. Кіроўца вежавых кранаў, а менавіта такую спэцыяльнасьць мае вядомы тэлевядучы паводле першай адукацыі, распавёў студэнтам пра тэлебачаньне і тэатар, мову і грошы, тыповага беларуса ды сям’ю, а таксама, чаму яго не сустрэнеш у сацыяльных сетках.
Фота Алы Бібікавай
Актор і журналіст Юрый Жыгамонт нарадзіўся ў вёсцы Дзямідаў Нараўлянскага раёну. Паводле першай спэцыяльнасьці, атрыманай у ПТВ, вядомы тэлевядучы зьяўляецца кіроўцам вежавых кранаў і нават пасьпеў папрацаваць на будоўлі. Аднак пазьней Жыгамонт падаўся ў тэатральна-мастацкі інстытут, пасьпяхова скончыў яго і пайшоў у Тэатар юнага гледача. Цяпер «дылетанта» можна пабачыць у спэктаклях «Маленький лорд Фаунтлерой» і «Тарас на Парнасе». Аднак найбольш Юрый Жыгамонт вядомы праз тэлепраект «Новыя падарожжы дылетанта». Дарэчы, паводле галасаваньня, наладжанага «Комсомольской правдой в Белоруссии» Юрый прызнаны любімым тэлевядучым на тэлеканале «СТВ» 2010 года. Захапляцца гісторыяй ён пачаў яшчэ ў дзяцінстве, а свой радавод цяпер раскапаў да восьмага калена. Самымі дарагімі для сябе кнігамі Жыгамонт лічыць Біблію і паэму «Новая зямля» Якуба Коласа.
Юры Жыгамонт на гістфаку БДУ. Здымкі Зьмітра Суліменкі.
«Калі чалавек ведае свае карані, сваіх каралёў ці князёў, то гэта ня значыць, што ён гісторык», — толькі ўвайшоўшы ў залю, заявіў Юрый Жыгамонт, пакрэсьліўшы, што ён ніякі не гісторык, а сапраўдны дылетант. Хоць Жыгамонт і прыйшоў у звычайным швэдры ды без свайго легендарнага капелюша й валізы, аднак студэнты-гісторыкі спраўна папыталі «дылетанта» і пра перадачу, і пра асабістае. Прыводзім вытрымкі з той незвычайнай сустрэчы.
Пра гісторыю
Цікавасьць да гісторыі пачала праяўляцца ў год пяць. Аднойчы мы з бацькам касілі луг, потым неяк ён сеў і заплакаў. І сказаў мне, што ўсё гэтае поле калісьці належала твайму дзеду. Я падумаў, а хто ж мой дзед?
Я і ня думаў паступаць на гістфак, а вырашыў пайсьці ў акторы. Запрасілі на ролю ў Тэатар юнага гледача, там і застаўся.
Пра «Новыя падарожжы дылетанта»
Запрасілі на праграму, на пробы, і я, шчыра кажучы, ніколі ня думаў, што яна праіснуе 10 гадоў.
На адну праграму ідзе дзень, а я мару, каб на праграму давалі хаця б тыдзень і мы маглі выходзіць два разы на тыдзень. За дзень спрабуеш усё ахапіць і распытацца ў людзей пра мястэчка. Жывем у накірунку — бібліятэка, тэлебачаньне, тэатар.
У падарожжах зьвяртаю ўвагу на ўсё. І на побыт, і на абрады. Бывае вёска, дзе столькі ўсяго шмат, а расказаць у 26 хвілінах проста немагчыма.
Пра выпадкі
Хочацца данесьці людзям, што ў нас вельмі цікавая гісторыя. Вось вам цікавы выпадак. Прыехалі ў вялікую вёску, а там дзед і адна карова на ўсю ваколіцу. На пытаньне, чаму так склалася, ён адказаў што карову трымаюць лянівыя — тыя, каму лянота ў магазін за малаком хадзіць!
Яшчэ гісторыя. У Косава было калісьці ўсё завалена, а праз два тыдні пасьля перадачы пачалі адбудоўваць. Калі людзі даведваюцца, што гэта ня проста камяні, то яны самі пачынаюць нешта рабіць.
А яшчэ першыя швэйцарскія гадзіньнікі вырабляліся на Дуброўна. Рабілі іх беларусы, вельмі добрыя былі гадзіньнікі.
Пра энэргетыку мясьцінаў
Я ўсе мясьціны сам выбіраю. Матэрыял зьбіраю ўвесь сам па бібліятэках, архівах, праз сяброў-гісторыкаў. Калі ў месцы было шмат бітваў, людзі гінулі, то энэргетыка там вельмі цяжкая. А калі ў месца прыяжджаеш, дзе шмат храмаў, месца намоленае, то там нашмат лягчэй. Я больш люблю здымаць на захадзе, бо там больш захавалася.
Пра тэлебачаньне і тэатар
Тэлебачаньне для мяне як нейкая падпрацоўка. Але калі паставілі б пытаньне рубам: тэатар ці тэлебачаньне, то я б займаўся праграмай. Гэта зараз ужо маё жыцьцё. А ў тэатры я хацеў бы сыграць ролю Алеся Загорскага.
Пра мову
Яна на працягу часоў увесь час забаранялася. Душа — гэта мова. Гэтае выпрабаваньне дадзенае нам, мы не губляем веру ў тое, што гэта нашая зямля, гэта Беларусь.
Пра 25 сакавіка
25 сакавіка — дзень нараджэньня краіны. У гэты дзень п’ю каву і адзначаю зь сябрамі.
Пра сям’ю
Так склалася, што я разьведзены. Засталася адна дачка. Сям’я — гэта тое, што цябе ахоўвае. У нас было зь дзяцінства зьбіраліся ўсёй сям’ёй, сенам раскласьці стол, у нас усё засталося.
Пра грошы
Калі б меў грошы і магчымасьці на аднаўленьне аднаго помніку? Хм, аднавіць мне хацелася б ня тое што помнік, а Вялікае Княства Літоўскае.
Пра тыповага беларуса
Аднойчы знаёмая мне сказала: «Юра, когда я увидела вас в национальном костюме, то я всё поняла». Вось вам цікавая гісторыя. Аднойчы трэба было здаць гадзіньнік у рамонт. Я даю грошы, у мяне дзесяці рублёў няма, і мне кажуць — ня трэба. Я кажу давайце дам тысячу. Потым усё добра, піша паперу. Як прозьвішча? Жыгамонт. Як-як? Жыгмант? Што ж вы Жыгмант сразу не сказали, ваши уехали!
Пра напісаньне кнігі
Я вам шчыра скажу, што ў школе вучыўся на адныя двойкі… І каб мне напісаць кніжку?!
Пра натхненьне
Натхненьне мне дае мая зямля і мае продкі.
Пра хобі
Камяні зьбіраю. Сам камень мне вельмі падабаецца. Прыяжджаю ў вёску і зь яе вельмі цікавы каменьчык прывожу. А яшчэ падковы зьбіраю.
Пра Інтэрнэт
Я наогул інтэрнэтам не карыстаюся!