Калі паглядзець на Лабанораскую пушчу на мапе, то акрамя зялёнага і блакітнага колераў — «мішкас» і «ежеріс» — тут амаль нічога не пабачыш. На дзесяткі кілямэтраў цягнуцца лясы, а пасярод іх нечакана паўстаюць блакітныя «дзіркі» — азёры, а бывае, і балоты. Гэтага дастаткова, каб, паглыбіўшыся ў пушчу на некалькі дзён, атрымаць порцыю сьвежага паветра і свабоды ад паўсюдных сродкаў камунікацый. Балазе, мабільная сувязь тут працуе вельмі цяжка.