Ківач вагаецца альбо Бульфэст на мяжы дабра і зла

Апошнім часам праз масмэдыі, уласныя ўражаньні ды ўсё тое, што генэруе галоўны рухавік навакольнай рэчаіснасьці, усё болей пераконваюся ў думцы, што сучасны сьвет зараз знаходзіцца на мяжы. Магчыма, апошняй сваёй мяжы. Можна ўпэўнена сьцьвярджаць, што «мир сошёл с ума», аднак верагодны і іншы варыянт, калі ўсё будзе лепей, сьвятлей і прынцыпова інакш. Куды качнецца ківач — пакажа час, а пакуль канстатуем факт: мы ўсе дайшлі «да ручкі». І нават «лёгкія», забаўляльныя мерапрыемствы гэта даказваюць. Вельмі паказальным у гэтым пляне быў другі беларуска-ўкраінскі «Бульфэст», што адбыўся ў Менску 29 кастрычніка.

З амаль гадзінным спазьненьнем канцэрт пачаўся даволі доўгім пралогам фэерычнага канфэрансье. Гэты вядучы, здаецца, яго Паўлам клічуць, у клубах адмысловага дыму сьмешна дрыгаўся, размахваў рукамі і размаўляў адначасова на рускай, украінскай і беларускай (з памылкамі) мовах. Увогуле, пачынаць канцэрт ён выходзіў двойчы, але першы раз яго са сцэны свае ж сагналі, маўляў, чаго ты тут ужо, а мы яшчэ камэры не ўключылі! Другая спроба ўдалася, і потым гэты Павал усё круціўся і вельмі доўга размаўляў «пра ўсё». Можа, гэта на яго той дым так уплываў?

На здымку Пукст на канцэрце-маскарадзе з нагоды Старога новага году ў клюбе «Белая вежа» ў студзені 2010-га.

Пасьля на сцэну ўзьнёсься Сяргей Пукст са сваім бэндам і гітарай. Тут ужо ён пачаў дрыгацца, размахваць бы сьцягам рукамі і галавой (зноўку дым?). Потым артыст забурыўся ў чыстым сьпінжаку на падлогу. Скажу так: такой музыкі, такога выкананьня ня чуў я вельмі даўно. Музычныя, не, хутчэй накіраваныя на правакацыю творы Pukst-Band слухаць даволі цяжка, практычна фізычна цяжка. Нават «падрыхтаванаму» слухачу. Такое ўражаньне, што на сцэне не чалавек у касьцюме, якога пры жаданьні можна памацаць, а ці то лялька зь нейкай інфэрнальнай батлейкі, ці то мэдыюм, празь якога вяшчаюць духі. Паралелі з Джымам Морысанам відавочныя, нават сам Сяргей пра гэта нешта такое распавядаў у гэты вечар. Але на тым падабенствы з The Doors скончваюцца, ну, можа, яшчэ клявішы гучаць трохі ў стылі Манзарэка. А так — акампанэмэнт гучаў на тутэйшым узроўні пачатку 90-х. Тады гралі менавіта так і такое. Зараз музЫкі як выканаўцы больш зграбныя.

Мы на мяжы, адвечнае вяртаньне. Пасьля песьні трэцяй Сяргей з усёй дуры заравеў на і так спалоханую публіку, што яна «жадае толькі Тубсаў» і «для кого я тут работаю на сцене?!» Усім стала страшна. Пэўна, гэта таксама элемэнт шоў. Тым ня менш, народ да сцэны падцягнуўся, як пад гіпнозам. Інакш як словам «хімія» патлумачыць гэта не магчыма. Хімія, яна паўсюль.

Здымак з выступу Drum Ecstasy ў «Рэактары» ў красавіку гэтага году з прэзэнтацыяй альбому «Слухаць гучна».

Другімі, іншымі былі шыкоўныя Drum Ecstasy. Канешне, яны «парвалі залю», інакш і быць не магло. Вельмі вялікі канцэртны досьвед вырашае, ды і музыкі яны правільныя, экстравэртныя, што для фэстывальнага артыста вельмі важна. Калі параўнаць гэтых двух выканаўцаў, то можна сказаць, што Пукст дае магчымасьць гледачу зазірнуць ва ўласную вельмі глыбокую музычную шызафрэнію (і гэта сапраўды пужае). А Drum Ecstasy, наадварот, адкрытыя для ўсіх і кожнага, іх літаральна расьпірае ад імпэту, але пры гэтым усё гучыць зладжана, звышпрафэсійна. Нешта ў іх ёсьць ад The Prodigy — танцавальная моцная музыка, якая вельмі добра прачышчае мазгі ад непатрэбнага «маянэзу». Акрамя таго, на іх проста прыемна глядзець, суседка побач адзначыла, што ў аднаго з «драмаў» сэксуальны торс, а гэта ўжо не хухры-мухры. Брава, пацаны!

«Грузавікі» ў Менску не ўпершыню. На здымку канцэрт гурта ў «Рэактары» ў красавіку гэтага году.
Тады ўкраінцы таксама выступалі з нашымі Drum Ecstasy.

Хэдлайнэры «…и Друг Мой Грузовик». Іх чакалі, на іх ішлі. Праўда, нягледзячы на вельмі нізкі для такіх канцэртаў кошт квіткоў, народу ўсё ж было няшмат. Сапраўды, нейкая дурасьць адбываецца: нармальных пляцовак зусім няшмат, квіткі — танныя больш няма куды, а народ ня ходзіць і ўсё тут. Прычына невядомая. Ні на каго ня ходзяць масава, нягледзячы на імя і рэгаліі, за рэдкім выключэньнем. Валяць натоўпамі на расейскі ню-мэтал, рэпэраў-марыхуяністаў-мацюгальнікаў і Рамштайн. Больш нічога ня трэба. Усё, кабзьдзец, гэта мяжа. 2012 не за гарамі.

Грузавікоў любіш цалкам і адразу. За ўсё: яны як сябры, якіх даўно ведаеш, якія з табой міла і па-добраму хуліганяць. Нейкае падобнае адчуваньне ўзьнікае ад канцэртаў і піцерскіх Billy’s Band: усе сябры, «чорная» музыка і (галоўнае) адчуваньне сапраўднай еднасьці кшталту «мы — банда». Гэтыя тры музыкі вартыя сотняў і сотняў іншых, пантанутых. Вось толькі ня ходзяць на грузавікоў і падобных натоўпы вялікія. Затое гэты факт надае нейкае адчуваньне дачыненьня да чагосьці вельмі патаемнага, не для ўсіх, бо мы ж банда, мы — каста!

Талент, шмат працы і мора харызмы — рэцэпт даволі просты, але гатаваць усё ж трэба ўмець. Рукі і галава павінны быць на сваіх агульнапрынятых месцах, астатняе па абставінах. У Грузавікоў з гэтым усё ціп-топ. Увогуле, яны простыя як тапкі, што артыста толькі красіць. Нават выхад на біс адбыўся практычна праз паўхвіліны пасьля асноўнага сэту. У якасьці бонуса была «Я пью минеральную воду». Я сам з балкону крычаў, прасіў выканаць гэтую песьню. Дзякуй!

Пачаўшыся са змроку Pukst-Band, праз лёгкасьць і танцавальнасьць Drum Ecstasy канцэрт дайшоў да моманту прасьвятленьня ад «…и Друг Мой Грузовик». Ківач зараз пахіснуўся да сьвятла.

P.S. А пасьля тая, іншая рэчаіснасьць нас ад сябе адгарнула і выкінула з клюбу. Ківач вагаецца на мяжы.