«Радуе новае пакаленьне ў цэлым — як бы яго не сварылі», — у Менску выступіў Tequilajazz на адной сцэне з Neuro Dubel і «Палац»

Беларуская альтэрнатыўная музыка і расейская, нягледзячы на геаграфічную блізкасьць, маюць няшмат агульнага. У Менску частыя канцэрты расейскіх рок-зорак, і ня менш частыя апошнім часам — беларускіх. Але рэдка бывае такое, каб культавыя расейскія гурты й беларускія сустракаліся на адной сцэне. 24 кастрычніка кампанія «Туборг» у межах сваёй рэклямнай акцыі «ВечеGreenка» наладзіла канцэрт, дзе на сцэне менскага West World Club выступілі разам фольк-рокавы «Палац», панк-рокавы Neuro Dubel і сымпатычны культавы піцерскі гурт з жорсткім гучаньнем Tequilajazz.

Нягледзячы на дастаткова нятанныя квіткі і незвычайны фармат, гледачы адрываліся пад усе тры гурты ў роўнай ступені, а музыкі выклаліся напоўніцу. Палац, традыцыйна сьпяваючы пра «дзевак і коней», разварушыў публіку.

Нэйра Дзюбель з вакалістам у стане высокай тэмпэратуры адпаведна «падвышаў» тэмпэратуру залі.

А Tequilajazz, які даволі рэдка выступае ў Менску, арганічна дапоўніў і завершыў «ВечеGreenку» паўтарагадзінным сэтам.

Tequilajazz у Менску

Перад канцэртам арганізатары наладзілі прэс-канфэрэнцыю Tequilajazz для беларускіх журналістаў. Гурт паразважаў пра папсу і андэграўнд, пра новае пакаленьне музыкаў і піцерскі рок, пра спалучэньне продажу музыкі ў інтэрнэце з расейскім мэнталітэтам і паўзгадваў свае сувязі зь Беларусьсю.

Пра 15-гадовы ўзрост гурта: «Нам не ўдалося памерці маладымі:)»

«Намі даўна заўважаная дзіўная ўласьцівасьць — можа гэта расейская нацыянальная рыса: увесь час нейкія юбілеі наладжваць, зь любой даты. Рок-група яна ж жаночага роду па сутнасьці, таму відавочна ня любіць, калі ёй нагадваюць пра ўзрост:)

Але мы ніяк ня лічым сябе юбілярамі. Ёсьць людзі, якія сьвяткуюць да прыкладу 50-годзьдзе творчай дзейнасьці, а насамрэч усю гэтую дзейнасьць можна ўпісаць у адзін год, а далей ідуць толькі лаўры. А ёсьць людзі, якія за год робяць тое, на што іншаму, магчыма, прыйдзецца патраціць усё жыцьцё. Можна параўнаць маладых Віктора Цоя, Курта Кабэйна і некаторых артыстаў, якія дажываюць да сівых валасоў. Таму творчы ўзрост — рэч адносная. Нам не ўдалося памерці маладымі:)»

Пра папсу і андэграўнд: «Мы граем музыку, якую прынята лічыць андэграўндам, але мы — поп-музыка»

«Мы знаходзімся ў звычайных межах шоўбізнэса. Мы перасунаемся на такіх жа відах транспарта, як, скажам, Філіп Кіркораў ці нехта іншы — так жа сама людзі набываюць квіткі. Нельга сказаць, што мы зусім у глыбокім андэграўндзе. Мы займаем сваю нішу. Мы граем поп-музыку, але, скажам, для вузкага кола людзей. Нельга сказаць, што гэта андэграўнд поўны. Нас зрэдзьчасу можна пачуць на радыё, бывае нас нават у тэлевізійных перадачах паказваюць. Які ж гэта андэграўнд?

Мы граем музыку, якую прынята лічыць андэграўндам, паколькі яна амаль не гучыць па радыё, яе практычна ігнаруе тэлебачаньне. Толькі ў гэтым ключы можна сказаць, што мы адносім сябе да андэграўнду. Але прыйдзе, да прыкладу, да нас хто-небудзь з часопіса Cosmopolitan — мы не цураемся, мы зь вялікай радасьцю сустрэнемся, адтуль такія сымпатычныя дзяўчаты прыходзяць:)

Мы — поп-музыка, проста так атрымалася, што ў нас таленту не хапіла пісаць музыку для вялікай колькасьці людзей, вось мы й пішам для маленькага».

«Раман па перапісцы»: пра стасункі з слухачамі праз СМІ

«На нашыя канцэрты па большай частцы людзі прыходзяць ведаючы, на што яны прыйшлі. Але зрэдзьчасу здараюцца моманты, калі якая-небудзь кампанія спрабуе зрабіць нам шоў ці канцэрт, пачынаецца рэкляма… А паколькі на радыё бяруць толькі адну песьню ці дзьве, і часта ў выглядзе рэміксу, то людзі, якія прыходзяць, бываюць дэзарыентаваныя. У Адэсе перад нашым канцэртам па радыё два тыдні круцілі адну адзіную песьню — рэмікс на нашыя «Самалёты». І многія гледачы былі ўпэўненыя, што гурт менавіта такую музыку й грае. Пацаны прыйшлі канкрэтна адпачыць:) Яны ўвесь канцэрт прастаялі з адкрытымі вуснамі і выпучанымі вачыма, а калі канцэрт скончыўся, яны запытваліся: «А где же лайнер то?» Які лайнэр? :) А гэта і быў той самы рэмікс.

Гэта той выпадак, калі СМІ крыху шкодзіць працэсу, бо бярэцца, на думку рэдактароў, нейкі патэнцыйны хіт, які проста фарматны, і раскручваецца, а гурт з гэта пакутуе.

Гэта атрымліваецца такое знаёмства па перапісцы: калі перапісваесься зь дзяўчынай, як раней, яшчэ да інтэрнэту, і фотаздымкі ня ўсе высылаюць. Яна піша, што я вось такая-та і такая. А потым калі ўрэшце гэты раман скончваецца сустрэчай, людзі разумеюць, што на самой справе яны зусім не такія:) Тут такая ж прыблізна гісторыя, калі на радыё ратуецца толькі адна адзіная песьня з усёй творчасьці гурта».

Пра пакаленьне маладых музыкаў: «Радуе пакаленьне ў цэлым — як бы яго не сварылі»

«Калі ёсьць магчымасьць, ходзім на канцэрты маладых музыкаў. Злавіў сябе на думцы, што ты прыходзіш і ня ведаеш, што там грае. Потым выходзіш з бара, глядзіш і ловіш сябе на словах: а хто гэта грае? А калі такое пытаньне не ўзьнікае, то й ня варта й назова запамінаць. І такім чынам масу калектываў можна адкрыць.

Такая вялікая колькасьць новых каманд. І людзі граюць вельмі добра і ў такім узросьце. Я памятаю, што калі мы былі ў такім узросьце, мы гралі ў дзесяткі разоў горш. І творчай сьмеласьці было, мабыць, паменей. Наагул, радуе пакаленьне ў цэлым — як бы яго не сварылі: эма-пакаленьне і гэтак далей».

Пра рок-клюбы ў Расеі

«Клюбы зачыняюцца, выжываюць нешматлікія. Гэта элемэнтарнае пытаньне грошаў. Людзі, якія спрабуюць вытрымаць нармалёвую творчую палітыку ці ідэалёгію, яны, як правіла, запрашаюць артыстаў мала зьбіраючых публіку. У Маскве крыху папрасьцей, можа таму што людзей паболей. У Піцеры паскладаней, і клюбы не выжываюць, калі робяць стаўку на артыстаў, якія ня надта вядомыя, якія граюць андэграўнд. Таму прыходзіцца займацца RnB-вечарынкамі, а тады адразу рушыцца імідж установы і яна проста робіцца іншай і натуральна, калі яна так выжывае, то памірае для іншых людзей».

Пра піцерскі рок

«Вядомы піцерскі «Рок-клюб» быў установай афіцыйнай і гэта выпадкова атрымалася, хоць зусім ня значыць, што ўвесь рок быў у Піцеры. Проста Рок-клюб у своё час гучна пра сябе заявіў. Усё астатняе паўсюль было забаронена. А музыка была паўсюль: і ў Новасібірску, і ў Краснаярску, і ў Омску.

І шмат іншых гуртоў, якія ў Ленінградзе існуюць, на самой справе складаюцца зь людзей, якія прыехалі абсалютна зь іншых гарадоў. Таму назваць падобны гурт, піцерскім ці чалябінскім — складана».

Пра музыку і інтэрнэт

«У мяне (вакаліст і басіст Яўген Фёдараў) vkontakte была староначка — можа на працягу месяца, а потым я яе выдаліў, бо знайшоў сябе седзячым «у кантакце» агромністую колькасьць гадзінаў. Я зразумеў, што лепш, калі там што цікавае будзе, я ў Сашкі (бубнач) спытаю ці да яго залезу гляну.

На myspace я выкладаю музыку сваю, якую не заўжды можна пачуць па тэлебачаньні, што раблю для кіно ці для розных праектаў, куды музыка не ўвайшла ці ўвайшла, але я не маю права яе выпускаць па кантракных абавязальніцтвах з кінакампаніямі, але выкладаць для некамэрцыйнага распаўсюду я магу.

Што да музыкі ў інтэрнэце, то мы вельмі расстроіліся, што гурт Radiohead зрабіў гэта раней за нас. Сытуацыя на гуказапісвальным рынку — вельмі праблемная цяпер сфэра. Выпусьціць кружэлку зараз даражэй, чым яе проста запісаць — не акупаецца ўвесь працэс. Таму новы наш альбом адразу ляжа ў інтэрнэт — гэта зразумела. І хутчэй за ўсё бясплатна, бо ў продаж расейскай музыкі ў інтэрнэце мы верым слаба.

Мы ніколі з продажу сваіх альбомаў вялікіх грошаў не атрымлівалі, таму нас праблема бясплатнага спампоўваньня музыкі з нэту практычна не закранае. Так нават і лепей нам. А то мы прыяжджаем у пэўныя гарады на канцэрты, а нам там кажуць, што хочуць набыць нашыя дыскі, а яны ў іх не прадаюцца. А цяпер яны могуць пайсьці ў інтэрнэт і там спампаваць сабе — затое потым яны прыйдуць на канцэрт.

Мы ня верым, што ў Расеі гэта магчыма сур’ёзна прадаваць музыку праз інтэрнэт. Пачну з сябе — я спампоўваў альбом Radiohead бясплатна, хоць калі б у мяне была пад рукой крэдытная картка, я б можа й заплаціў 10 фунтаў. Але той жа Radiohead за першы тыдзень зарабіў 5 мільёнаў фунтаў — нашмат болей, чым калі б прадаваў дыскі. У Расеі такое немагчыма, бо ў нас болей безалаберная краіна. Канешне, усе будуць пампаваць бясплатна. Таму мы ў інтэрнэт-продажы ня верым. Калі няма розьніцы, навошта плаціць болей?»

Пра Беларусь

Яўген: «У Менск на канцэрты мы езьдзім чамусьці рэдка. Мала нас тут ведаюць. Апошні раз былі вельмі даўно — гады 4–5 таму. Зь беларускіх гуртоў ведаем Ляпіс Трубяцкой — вельмі масіўная ў іх зараз рэклямная кампанія ідзе ў Расеі, ролікі файныя, інтэрвію сымпатычныя. Зь Беларусі таксама ведаем Neuro Dubel.

А нядаўна я здымаўся ў сэрыяле расейскім, дык здымачная група ўмудрылася ўвесь фільм зьняць у Беларусі. Нават Ханты-мантыйск у апошніх сэрыях у Беларусі здымалі — з нафтавай вышкай і ўсімі атрыбутамі:)»

Аляксандар: «А ў мяне лядоўня беларуская!»

Яўген: «А ў мяне пад вакном быў кірмаш беларускі цэлы тыдзень. Я там мёду беларускага набыў!»

Аляксандар: «І наагул я беларус! У мяне два дома ў Крычаве — маіх бабуляў і дзядуляў. Дзе дом дакладна, не скажу:) Там крута, там рака Сож, там самы».

Глядзіце таксама тэматычныя фотарэпартажы:

«Палац» на канцэрце «ВечеGreenка»

Neuro Dubel на канцэрце «ВечеGreenка»

Tequilajazz на канцэрце «ВечеGreenка»

Аўтар фота Юра Сідун