Хіпі выдалі па барабану

Супольныя канцэрты на агульную тэму — яшчэ і нагода патусавацца ў пэўным кам’юніці. Дабрачынны канцэрт «Усім па барабану!», што прайшоў у клюбе «R-club», стаў брамай у эзатэрычны сьвет менскіх нэахіпі. Так зьявілася гісторыя пра тое, як хіпоўскі фолк перамагае шэрасьць восеньскага мэгаполісу.

Мілыя беларускія нэахіпі, чыя музыка — брынканьне гітары на крымскім узьбярэжжы і гук варгану на Вясёлцы, — поўныя ўсьмешак і пазытыву людзі. Некаторыя зь іх днямі бадзяюцца па Менску, спыняючыся на ноч у бясконцых знаёмых, адорваючы іх усьмешкамі і кавалкамі вершаў на памятай паперы. Сярод іх няма барадатых маўчуноў, паглыбленых у свае думкі і апранутых ва ўсё чорнае, якія былі ў пакаленьня 60-х.

Вар’яцкая энэргія некаторых зь іх яшчэ не абмежаваная, а прамовы поўняцца нейкага касьмічнага маштабу эзатэрычнасьцю. Такія каляровыя і месцамі даўгавалосыя ўжо-не-студэнты, але яшчэ не-сацыялізаваныя чувакі зь дзіцячымі вачыма заўжды гатовыя пагутарыць на тэму дарог, зялёнай кітайскай гарбаты і індыйскіх пляжаў Гакарны, дзе палова зь іх яшчэ не бывала, а другая пасьпела завіснуць там надоўга. Але і такія мегаактыўныя індывіды рана ці позна поўнасьцю застываюць у будысцкай мэдытацыі, і прыходзіць час якой Дашы Кадамскай у вясёлкавых гетрах зь нязьменнай гітарай у руках.

Такія людзі носяцца спынам зь Менску ў Піцер, а адтуль у Крым, мімаходам заглядаючы на ўсялякія тусоўкі людзей Вясёлкі, Ашо, джазу і року, паглыбляючыся ў транс адвайты і шукаючы прасьвятленьня ў сасновых лясах пад паўночным месяцам.

Гэтыя людзі не гарланяць на дэманстрацыях і іх не турбуе пытаньне аб зьмене сусьвету. Іх не кранае ні разьмеркаваньне, ні войска, а калі і зьнешні сьвет датыкаецца да іх, то ў выніку ўсё роўна быццам падладжваецца пад іх сутнасьць і забываецца на такіх людзей надта хутка. Цяпер ня верыцца, што іх амаль ужо антычныя продкі хадзілі маршамі і біліся ў восеньскай Гародні зь міліцыяй і камсамольцамі. Тады, у 1971-м, гэта было падобна, напэўна, на прызямленьне НЛА, але савецкія хіпі ўсё роўна прайгралі і адправіліся ў забыцьцё рабіць новае пакаленьне.

Не бяда, што гісторыя хіпі скончылася яшчэ да таго, як першыя іх парасткі зьвяліся ў нас. Бо цяпер мы можам разводзіць уласныя жэкзэпляры нэахіпі. А пра асабістае жыцьцё Бероўза і Керуака можна і ў кнігах пачытаць.

Джамбібум вярнуўся хэдлайнэрам

Хэдлайнэры канцэрту «Усім па барабану!» — даўнія фалькачы, што сышлі ў гадавы адпачынак, а цяпер канкрэтна вярнуліся, гурт Джамбібум — гэта наш адказ тамтэйшаму «камунадэфіцыту» — Edward Sharpe & The Magnetic Zeros. І тыя, і другія могуць сысьці за адну вялікую шчасьлівую сям’ю (хаця маладзейшы гурт «Сонечны Сахалін» больш падыходзіць пад гэта азначэньне, бо гэтакім і зьяўляецца). Але калі максымум, што музыкі Edward Shar… могуць чакаць ад публікі — гэта падпеўкі ў «блазнаватым экстазе», то Джамбібум вымушае страпянуцца і, адчуўшы сувязь з продкамі», аддацца каляроваму танцу. Што ні кажы, але фольк жывіць і гаіць.

Астатнія бесклапотныя героі вечара, сярод якіх адзначыліся наджазаваныя «Ох.ра», прыпарныя Recha, гераічныя Alta Mente і абсалютна незямныя «Шепот серебра», гралі кожны сваё, але ў аднолькавым настроі.

Нягледзячы на ўвесь пазытыў менскіх і нью-ёрскіх нэахіпі, нават даўжэзнага касяка ці кіляграму матэ ня хопіць, каб разруліць усе праблемы нашага сьвету. Хаця, можа быць, адной гіганцкай праблемай пасьля канцэрту стане на кавалак менш: канцэрт з Джамбібумам, Нагуалем і Массудам Талібані сабраў крыху грошай на дапамогу дзецям. Сродкі ад продажу квіткоў пайшлі на пакупку барабанаў для дзяцей зь дзіцячага дому і дому-інтэрнату для дзяцей з асаблівасьцямі псыхафізычнага разьвіцьця. Дабра ў сьвеце стала болей, нэахіпі таксама.

Фотарэпартаж з канцэрту — у нашым фотаблогу