Rainbow: Усьмешлівыя людзі Вясёлкі ва ўкраінскіх Карпатах
На спатканьні Rainbow, дзе так шмат гіпі і ціпі, знаёмыя і незнаёмыя дораць табе ўсьмешлівае «прывітаньне!» альбо «Good morning!» Тут можна хадзіць галяком, абдымаць, каго захочаш. І людзей тут столькі, што і няма дзе прысесьці. Наш эзатэрычны карэспандэнт Кацярына Безмацерных наведалася на агульнаэўрапейскі гіпарскі тусьняк European Rainbow 2009.
Прастора для сяброўства з сабой, людзьмі і прыродай
Назаві Вясёлку «фэстывалем», дык пакрыўдзіцца нехта. Rainbow — гэта «gathering», то бок збор, сустрэча. А італьянцы завуць сваю вэрсію Вясёлкі «healing» — лекаваньне. Але ж і слова «арганізатары» могуць не зразумець, бо тут кожны — арганізатар.
Вясёлка — прастора для сяброўства з сабой, людзьмі і прыродай. На агульнай кухні няма мяса, сьмецьце сартуюць па мяхах. Алькаголь не ўжываюць, з мылам у рэчцы ня мыюцца. Каб сфатаграфаваць каго, запытацца трэба. Ну, а завецца гэта ўсё — Сям’я Вясёлкі.
Першыя Вясёлкі прайшлі напачатку
Апошняя эўрапейская Вясёлка адбывалася з 22 ліпеня па 20 жніўня ва ўкраінскіх Карпатах, непадалёку ад вёскі Люта, што пад Ужгарадам.
Rainbow хочацца назваць сходкай гіпі, але ж адэпты сьцьвярджаюць: «Вясёлка — гэта сустрэча розных плямёнаў, традыцый і культур».
Саша распавядае: «Мая эўрапейская Вясёлка пачалася з цудоўнага перажываньня. Цёмны вечар, чакаем мясцовых, каб тыя завезьлі нас у горы, у летнік. Я сузіраю ліхтар і адначасова чую вакол шмат моваў: ангельскую, польскую, славацкую, нямецкую. Усё гэта зьліваецца у адну плынь, што паглынае мяне. Мне радасна, я разумею: гэта Rainbow!»
Рускія і ўкраінцы, беларусы, палякі, немцы, габрэі, французы, англічане, гішпанцы… Большасьць прыехала сюды аўтастопам. Людзей на эўрапейскай Вясёлцы цікава проста разглядаць. І колеры скуры розныя, і валасы розныя — пышная фрызура цёмнага азіята і тоўстыя дрэды аўстрыйца. Іншаземцы прыгожыя гэткія бываюць! Прыгожыя нятаннай, надзвычайнай, нябачанай раней прыгажосьцю. Моладзь, дарослыя, дзеці.
Адна дзяўчына дзеліцца: «Вясёлкавыя дзеці такія свабодныя! Мне здаецца, што калі б я зь дзяцінства тусавалася ў такіх месцах, то зараз б была зусім іншай».
Мясцовыя, гандляры печывам, алеям, памідорамі, таксама сталі «вясёлкавымі»: «як вам спалася сёньня?» — прыязна запытваюцца. Можна пайсьці ў чаёўню і папіць гарбаткі, за якую грошай плаціць ня трэба. І дзіўнае ж гэта адчуваньне: грошай не плаціць.
Ніхто нікому не загадвае
За ежу, якой тут вельмі нядрэнна кормяць, можна класьці грошы ў Чароўны Капялюш. А можна і ня класьці. На кухні, дзе заўжды гучыць джамбі альбо які іншы экзатычны паўночнаафрыканскі інструмэнт, працуюць добраахвотнікі. Тут усё добраахвотна.
Невялікая сцэнка з жыцьця нашага
— Хто па ваду? Ты!
—
— Эй, сябры, тут ніхто нікому не загадвае. Той, хто па ваду пойдзе, зараз знойдзецца сам.
І той, хто па ваду пойдзе, насамрэч знаходзіцца.
Ёга, музычныя імправізацыі, мэдытацыі Оша, у якіх дазваляеш сабе крычаць і вар’яцець, заняткі дыханьнем,
Ня хочацца ісьці спаць позьнім вечарам у намёт. Бо неба ж зорнае і поўня над гарамі. Гіпарскі дзядзька, гэтакі барадаты эўрапеец, гарланіць The Doors. І людзей тут столькі, што і няма дзе прысесьці.
Крочыш сабе па карпацкай сьцяжынцы і раптам гукі саксафону чуеш. Вялікаснасьць гор свабодных бачыш і музыку слухаеш. І ёсьць, каго ў госьці запрасіць. І ёсьць, да каго ў госьці падацца. На Rainbow з табой заўжды нешта адбываецца.
Фота llissaa