«Права быць свабодным» у Луцку
Луцк – горад з шматвяковай гісторыяй, амаль роўны брат Менску, заснаваны прыкладна ў 1085 годзе. Вельмі ўразіў вялікі замак, які ў свой час быў рэзыдэнцыяй Вітаўта ды Сьвідрыгайлы.
Увесь вольны час да канцэрту моладзь бавіла тым, што лазіла па каменных вежах, мурах ды разглядала старажытныя касьцёлы.
Тэлеканал «БелСат» рабіў апытаньне і ладзіў конкурс на лепшы сьлёган для сябе, за што раздаваў майкі ды торбачкі. Адмысловыя цішоткі й значыкі зрабілі і арганізатары фэсту, якія можна было набыць разам з дыскамі беларускіх гуртоў.
Канцэрт пачаўся са спазьненьнем на некалькі гадзінаў з-за затрымкі на мяжы, да таго ж арганізатары жадалі дачакацца моладзь, якая дабіралася аўтаспынам.
Распачаў фэст гурт «Індыга», падхапілі «:B:N:» ды «Сьцяна». Украінскі «Тінь Сонця» парадаваў беларускамоўнай вэрсіяй «Песьні Чугайстра», зазначыўшы: «Мы сапраўды адчулі, што беларуская мова для нас такая ж родная, як і ўкраінская».
«Таварыш Маўзэр», як заўжды, гарэзьліва скакаў па сцэне, можа яшчэ і таму, што ўвечары стала больш халодна.
Як заўжды файна адыгралі ULIS.
«Крама». Ну што тут казаць? Публіка проста звар’яцела, убачыўшы на сцэне аднаго зь лепшых прадстаўнікоў клясычнай беларускай рок-музыкі. А фаны, якіх было проста не стрымаць, вынесьлі на сцэну бел-чырвона-белыя сьцягі.
Ну і апошні «цьвік», канешне, забіў «Нэйра Дзюбель». Яго энэргетыка была настолькі моцнай, што батарэйкі ў маім здымачы проста адрубіліся. Некалькі песень - і, нарэшце, канцэрт скончыўся, а публіка яшчэ доўга скандавала «Нэйра Дзюбель, Нэйра Дзюбель!».
На жаль, людзей на фэст даехала няшмат, але спадзяюся, што зусім хутка мы будзем слухаць сваю беларускую музыку на вялікіх канцэртах у сябе на Радзіме.