«У кагосьці пасвіцца карова, у кагосьці — самалёт». Аповед хлопца, які абышоў кожны двор беларускай сталіцы

Самалёты і каровы беларускай сталіцы

Менск – вельмі кантрастны: у кагосьці я бачыў ў двары карову, у кагосьці – самалёт. Самалёт – у Сокале, а карова шчыпала траўку ў двары звычайнай шматпавярхоўкі. Хто на што вучыўся. На Партызанскім праспекце стаіць алея бюстаў піянераў. Густая смуга і бюсты ў пустым двары школы, якая не працуе.

Жудасныя падваротні, як, напрыклад у Кіеве, у Менску цяжка ўбачыць. Можна знайсці прытоны бамжэй, хаця кажуць, што ў беларускай сталіцы бяздомных няма. Яны выбіраюць сабе добрыя будынкі: напрыклад, закінутую паліклініку. Заходзіш унутр – там вогнішча гарыць.

— Як бамжы рэагавалі?

Абыякава. Нехта спаў, і нават не звярталі ўвагі.

Было цікава прыглядваць месцы, дзе б атрымаўся сквот. Знайшоў закінутае прамысловае збудаванне — глядзіш, а побач РАУС. Некалькі дзіцячых садкоў прыдатныя. А так... сквот зрабіць – у нас людзі па суседству зрэагуюць адразу, сквот доўга не пратрымаецца. Хаця ведаю, што да рэканструкцыі Лошыцкага парку там быў адзін беларускі сквот.

Менскія раёны: пацаны с семкамі, дамы з мансардамі і пустая восеньская Курасоўшчына

Шабаны не такія ўжо страшныя. Усяго два кварталы, дарога пасярэдзіне — мне падаецца, у іх былі баі на гэтай вуліцы. Прамзона пад вакном, трубы і ачысныя станцыі – уяўляю, які водар, калі адтуль дзьме вецер.

Спадабаўся лайфхак у Шабанах: на прыпынку стаяць хлопцы са спартовымі сумкамі, прадаюць алкаголь гадзіне а дванаццатай ночы.

Але агулам Завадскі раён не вельмі прыемны. Нават метро ў бок Магілёўскай станцыі ўсё змрочней і змрочней.

— А які самы стромны раён?

— Дразды. Унутры не быў, але нават калі набліжаешся, адчуваеш атмасферу Мардора. Там пад’езд з двух бакоў – ад былога пр. Машэрава і з боку Зацені – і з абодвух бакоў нам крычаў «Стой!» нейкі ДАІшнік, падобны да аўчаркі. У раёнчыку побач, Зацені, людзі жывуць літаральна пад назіральнымі вышкамі.

Чыжоўка — стромны раён. Я толькі там сустрэў групку пацанчыкаў на картанах з семкамі.

Удзень больш за ўсё п’яных на Паўднёвым захадзе і ў Малінаўцы каля крамаў. Менавіта шмат маладых, па 20-40 год.

Сцяпянка – гэта нешта далёка за лесам.

Вельмі цікавы раён Трактарнага заводу. Калі б прыязджаў нехта ў госці, я б туды звадзіў. Такі працоўны пасляваенны раён. Там ёсць закінутыя дамы, ёсць дамы з мансардамі. Жыхары мне сустракаліся спрэс зомбі, людзі, якія паўзуць ледзь-ледзь. Кажуць ,там і кліпы здымаюць ужо з зомбі.

— А самы спальны раён?

Каменная горка. Бяскрайняе гета, дзе нічога няма. Зараз пачалі будаваць крамы, а я ездзіў і бачыў, як дзеці гулялі ў сметніцы. Дзіцячай пляцоўкі не было.

— Самая прыгожая вуліца?

Больш за ўсё падабаюцца вуліцы, на якіх жывеш ці жыў. Я жыву на Паўднёвым захадзе, і мне падабаецца мой раён. Ён выглядае лепш за Сухарава і Захад, хаця горш за Зялёны луг. Спадабалася ў Курасоўшчыне — там вельмі прыгожа ў кастрычніку. Бязлюдны раён.

Найбольш строга ахоўваюцца Дразды і дзіцячыя садкі

Горад моцна змяняецца. Знікае Грушаўка, дзе была La мора: ідзеш — і новы дом па дарозе, нібы праспект наступае.

Не ведаў, што на вуліцы Філімонава ёсць старая сядзіба Ваньковічаў, у якой адкрылі рэстаран. Шмат хто, напэўна, не ведае пра «Белае Лецішча» на Курасоўшчыне — сядзібу Ададурава дарэвалюцыйнай пабудовы, якая вылучаецца сярод шматпавярховак.

— У Менску большасць дамоў падобныя?

Так, і пры гэтым кожны раён мае сваю архітэктуру. Шматпавярховікі прыгнятаюць, але знаёмыя замежнкі просяць павадзіць менавіта па мікрараёнах. Ім цікава.

У Менску шмат дзіцячых садкоў, але вельмі дзіўна, калі на мапе пазначаны садок, а на справе там зусім іншы аб’ект, часцей за ўсё чамусьці навучальны корпус БДПУ. Дарэчы, найбольш строга ахоўваюцца ў горадзе менавіта дзіцячыя садкі і яшчэ Дразды – толькі там пыталі: «Што вы тут робіце?».

У Менску жывуць у асноўным маладыя мамы і школьнікі

Калі ездзіць па Менску ў працоўны час, падаецца, што тут жывуць маладыя мамы і школьнікі, а ўсе мужчыны сышлі на завод. Ад гэтага складваецца ўражанне, што Менск — індустрыяльны горад.

У Менску лёгка знаходзіць дарогі да паліклінік – туды заўсёды сцякаюцца пенсіянеры. Дзіўна: вяртаешся з працы — і нібы правёў дзень у розных гарадах, з’ездзіў і вярнуўся на звыклы маршрут.

Люблю Менск. Усе, канешне, гоняць на яго і кажуць, тут няма чаго рабіць, што ён самотны і не мае вялікага гістарычнага цэнтру з маленькімі вулачкамі.

Што тут рабіць? Тое, што і ў іншых гарадах. Адзінае, што мяне растройвае – у нас няма буйных прыродных аб’ектаў, таму ў горы не сходзіш. Шкада, што няма буйной ракі, якая б дзяліла горад на заходнюю і ўсходнюю часткі.

Фота: Юра Сідун