«Беларусь? Гм... а ў вас зараз мір?»

«Выключыць святло ў аэрапорце»

Да мяне ўчора прыходзіў пажарнік. Спытаў пра праводку, пашпарт, аб чым пішу, хто ў нас займаецца рыцарствам…

Ці павінен пажарны столькі ведаць? Назаўтра мая паранойя сказала, што можа і не. Што ж рабіць, «я жыву ў гэтай краіне» — часам ужываецца як лаянка. Я люблю вандраваць, але, напэўна, я з тых, хто «выключыць святло ў аэрапорце».

Ездзіць аўтаспынам пачала 4 гады таму. Аднойчы выйшла пад вечар на трасу, глыбока ўдыхнула і падняла руку. Не было з кім ехаць, а не ехаць адной = не ехаць, магчыма, ніколі. Першая размова з кіроўцам нават запомнілася — у жанчыны была шкляная пірамідка пад лабавым, і мы абмяркоўвалі энергетыку. Падчас некалькіх сваіх працяглых вандровак па Еўропе я зразумела простую рэч: па вялікім горадзе (сталіцы ці турыстычным) складаць сваё меркаванне пра краіну ў корані няправільна.

Парыжская Адэса

Кажуць, што Парыж — горад рамантыкі, і што чароўная Эйфелева вежа, і Эдзіт Піяф спявае пра Елісейскія палі. Я б так казала, але толькі не пра Парыж. Тыя ж беспрытульныя... Гандляры на вуліцы, на пытанне, ці можна сфатаграфаваць, цікавіцца, чым я займаюся сёння ўночы. У Амстэрдаме на аналагічнае пытанне мужчына паспрабаваў сесці маляўніча, а беспрытульны хацеў пастасавацца, але, праўда, засаромеўся камеры. У Францыі найстаражытнейшая архітэктура, і вёска з храмам калматага веку — XIII, напрыклад — звычайная справа.

Амстэрдам

Парыж

Просяцца параўнанні — Парыж нагадаў Адэсу. У горадзе, дзе відавочна небяспечна спаць на вуліцы, я ўжо другі раз да 12 ночы не магу выехаць на трасу. Знайшлі парк на рэканструкцыі, пералезлі праз плот... Раніца, машыны. Лезу назад у спадніцы. Седзячы зверху на плоце, бачу, што да нас разважна ідзе негр. Хуценька саскокваю і раблю выгляд «так, побач ішла». Падыходзіць, кажа: «Эх, дык у мяне ключы былі... Але я не паспеў вам адчыніць».

Французская вёска

У Францыі я выпадкова трапіла на дабрачынны фестываль у 2011 годзе. Падаецца, нават выступаў Кустурыца. Напэўна, там былі хіпі — пачувалася як дома. Звычайныя з выгляду людзі, убачыўшы мяне (рухалася ў кірунку прыбіральні), пыталі, ці ўсё добра і чаму я адна.

Вялікае неба Іспаніі

Партугалія

Аднойчы, вяртаючыся з Партугаліі, я трапіла ў маленькае іспанскае мястэчка, транзітнае і пустое, нібы людзі там вымерлі. Крамы зачыненыя... А апынулася, гэта сіеста. Тая, пра якую пішуць у кнігах. Хм... і кладучыся спаць у зарасніку травы, мы ўсё згадвалі, ці ёсць у Іспаніі ядавітыя змеі.

Сіеста ў Гішпаніі

Іспанія — чароўная. У яе горы з найпрыгажэйшым вечаровым святлом. У Іруне — мяжа з Францыяй — ёсць катлаван з гор. Калі пачынаецца лівень, ты ўбачыш яго здалёк. У мой першы візіт у Іспанію так і было. Дальнабойшчык, рускі з партугальскімі нумарамі, высадзіў каля знака і даў торбачку з апельсінамі. Маўляў, вітаем.

Іспанія

Мы з сябрам ночылі ля скошанага ўжо ў ліпені поля. Бачылі ў цэнтральнай Іспаніі вялікае сіняе неба, ветракі і палі алівак. У Барселоне ж не прадыхнуць ад турыстаў і ілюмінацыя паўсюль, большасць сустрэтых спыншчыкаў летам едзе туды. Рэчы без нагляду там не пакінеш. Газоны вакол пляжу — гэта грамадская прыбіральня, а бамжы спяць у кардонавых скрынях амаль проста на вуліцы — у гэтым горадзе зачыненыя ўсе дворыкі ў цэнтры.

Аліўкавыя палі Іспаніі

Мне пачынае падавацца, што я не разумею гарады — можа, там трэба бываць на дахах, на якія я не трапіла? Альбо, напэўна, бываць у сквотах — там іх, кажуць, шмат. Але «наш», адрас якога ўзялі ў Менску, быў крыху зачынены — замураваныя дзверы.

«Беларусь? Дзе гэта?»

Збіраючыся ў дарогу, я не люблю чытаць даведнікі і не люблю словы накшталт «Венгрыя — гэта куфэркі, такайскае» і яшчэ што-небудзь. Мне падаецца, цікавей самому адкрываць краіну, яе людзей і краявіды.

Пляж Барселоны

Дзіўна: за ўсе мае 38 тыс. км спына (не палянілася палічыць) пяць разоў падвозілі афрыканцы. З іх чатыры мараканцы і толькі адзін з выгляду звычайны негр. Яшчэ два мараканцы, пачуўшы, што едзем з таварышам у Партугалію, накармілі ў сваёй кавярні і фоткаліся з намі. Я ім спявала.

Ёсць яшчэ набор найдзіўнейшых ляпаў ад замежнікаў: «Беларусь? Дзе гэта?» «А! White Russia? Ведаем-ведаем»; «Беларусь? Хм... а ў вас зараз мір?» І пажаданне выпадковага брытанца на вільнюскім вакзале: «Поспеху ў барацьбе з дыктатурай!»