Лідзкага замку ня знойдзеш ні на беларускіх банкнотах, ні на прыгожых габэленах, што вісяць у кабінэце прэзыдэнта. Але Лідзкі замак можна пабачыць сваімі вачыма ў Лідзе.

У кожнага свае стэрэатыпы пра Ліду. Нехта кажа «Ліда», а думае пра піва. Нехта памятае пра «красоўкі зь Ліды», якія, як вядома, «носяць толькі інваліды». А нехта, як напрыклад Мiрон Нарбут, які жыў у Лідзе, пакінуў цікавыя нататкі пра яе:

«Пасьля падзелу Краю (Рэчы Паспалітай) пры панаваньні Аляксандра I, на якога лiцьвiны ўскладалi вялiкiя надзеi паляпшэньня будучынi Краю, iснавалi [у Лідзе] гучныя казыно й забавы. Пазьней з гэтага разьвiлося шулерства, разбэшчанасьць i п’янства так, што гэтыя звады панавалi тут болей, чым дзе-нeбудзь у іншым месцы».

Эх, дзе цяпер тыя шулеры і казыно? А як бы было прыемна мець у Беларусі невялічкі Лас-Вэгасік. У межах «ПраДарожжа» едзем у Ліду.

У зьвязку з адсутнасьцю сьнегу на сьнежаньскіх вуліцах прапануем вярнуцца ў цёплае лета й гарачыя летнія вандроўкі. Тры віцебскія хлопцы авантурна рванулі зь Віцебску ў Ліду праз яшчэ ля дзясятку мястэчак – прыгоды, хуткія рашэньні, эканомія грошыкаў (справаздачка дадаецца ;). Далучаемся да вандроўкі віртуальна і сушым, як кажуць, намёты.