«Ірляндзкая мова — гэта ня сэксі», — 42-гадовы ірляндзец, у мінулым бармэн, а цяпер студэнт паліталёгіі Ўнівэрсытэту Корку, Дэклан Кіцін разважае пра лёсы яго сям’і, яе мовы і краіны ў ХХ стагодзьдзі. У новай правастырновай хондзе мы едзем па хуткасным аўтабане ў самым сэрцы Ірляндыі, за дзьве гадзіны перасякаючы амаль усю выспу ў кірунку сталіцы рэспублікі — Дубліну. Вакол мяне плывуць краявіды, што дзіўным чынам нагадваюць беларускія, і ў галаву прыходзяць думкі аб падабенстве маёй радзімы і гэтай выспы на ўскрайку Эўропы. Адно з галоўных падабенстваў хаваецца ў моўным пытаньні: ні беларусы, ні ірляндцы дагэтуль ня вырашылі, што рабіць зь іх нацыянальнымі мовамі.

Чарговае сьвяткаваньне Дня сьвятога Патрыка выявіла рост колькасьці цікаўных ірляндзкай культурай беларусаў і нежаданьне гарадзкіх уладаў бачыць на вуліцах сьцягі і шэсьці, прысьвечаныя Ірляндыі.

Дзеці, якія нарадзіліся ўлетку, з большай верагоднасьцю будуць вучыцца дрэнна.

Каля паўсотні прыхільнікаў ірляндзкай культуры разам з сапраўдным ірляндцам прайшлі ўчора па вуліцах Менску, такім чынам прадэманстраваўшы, што і ў Беларусі таксама жыве памяць аб сьвятым Патрыку і зялёным трылісьніку. Скончылася шэсьце, па даўняй беларускай традыцыі, сустрэчай з амапаўцамі.

Гурты «Ragneda» і «Bassdance» зладзілі ірляндзкую вечарыну ў клюбе «Рэактар». Трэба быць вельмі таленавітым і самаўпэўненым, каб з такой ступеньню раскручанасьці і маштабам рэклямнай кампаніі запоўніць у пятнічны вечар «Рэактар». На канцэрт, як таго і варта было чакаць, прыйшлі менскія адэпты ірляндзкай культуры, а таксама інтэлігентныя маладыя людзі ў акулярах.

Унікальная танцавальная вечарынка ад фольк-кантры-келцік гурта «Рагнеда» і ансамблю ірляндзкага танцу «Bassdance» пройдзе ў менскім клюбе «Рэактар». У праграме: майстар-кляса джыгі, хорнпайпу і рылу, конкурсы, старадаўнія ірляндзкія гульні і шма-шмат ірляндзкай музыкі да дня Сьвятога Патрыка.

­17 лютага на Беларусь прыбыла чарговая гуманітарная дапамога дзецям Чарнобылю ад ірляндзкіх студэнтаў у межах праекту 10k student's walk.­